Synod
- Administrator
- Published in aktualności
- Hits: 1673
- Drukuj , E-mail
1. Temat Synodu brzmi: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”
2. „Synod” to starożytne i czcigodne słowo w Tra- dycji Kościoła, którego znaczenie przywołuje najgłębsze treści Objawienia [...] Wskazuje na drogę, po której Lud Boży idzie razem. Odnosi się również do Pana Jezusa, który przedstawia siebie samego jako „drogę, prawdę i życie” (J 14,6) i do faktu, że chrześcijanie, idąc za Nim, początkowo byli nazywani „zwolennikami drogi”.
3. Synodalność oznacza przede wszystkim specyficzny styl, który określa życie i misję Kościoła, wyrażając jego naturę jako wspólną podróż i gromadzenie się jako Ludu Bożego powołanego przez Pana Jezusa w mocy Ducha Świętego do głoszenia Ewangelii. Synodalność musi wyrażać się w zwyczajnym sposobie życia i pracy Kościoła.
4. Przynagla nas i prowadzi pytanie podstawowe: jak dzisiaj, na różnych poziomach (od lokalnego do powszechnego), realizuje się owo „podążanie razem”, które pozwala Kościołowi głosić Ewangelię, zgodnie z powierzoną mu misją, i do podjęcia jakich działań zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali jako Kościół synodalny? (DP, 2).
5. W tym świetle zadaniem obecnego Synodu jest wsłuchanie się, jako cały Lud Boży, w to, co Duch Święty mówi do Kościoła. Czynimy to poprzez wspólne słuchanie Słowa Bożego zawartego w Pi- śmie Świętym i żywej Tradycji Kościoła, a nas- tępnie poprzez słuchanie siebie nawzajem, a zwłaszcza tych, którzy znajdują się na margi- nesie, rozeznając znaki czasu. W istocie, cały proces synodalny ma na celu rozwijanie żywego doświadczenia rozeznawania, uczestnictwa i współodpowiedzialności, w którym różnorod- ność darów łączy się dla misji Kościoła w świecie.
6. W tym sensie jest oczywiste, że celem Synodu nie jest tworzenie dokumentów, ale to, by
„zrodziły się marzenia, powstały proroctwa i wi- zje, rozkwitły nadzieje, umocniła się ufność, zostały opatrzone rany, nawiązały się relacje, wstał świt nadziei, by uczono się od siebie nawzajem i budowano pozytywną wyobraźnię, która oświeci umysły, rozpali serca, przywróci rękom siły” (DP, 32). Celem procesu synodalnego nie jest więc jedynie seria ćwiczeń, które zaczynają się i kończą, ale raczej podążanie drogą autentycz- nego wzrastania ku komunii i misji, do życia którymi Bóg wzywa Kościół w trzecim ty- siącleciu.
7. Papież Franciszek, zwołując Synod, zaprasza wszystkich ochrzczonych do uczestnictwa w pro- cesie synodalnym. Istotą synodalności jest położenie nacisku na maksymalne włączenie i uczestnictwo jak największej liczby osób, zwłaszcza tych na peryferiach, które często są wykluczone i zapomniane.
8. Proces Synodalny jest przede wszystkim procesem duchowym. Nie jest on mechanicznym zbieraniem danych ani serią spotkań i debat. Słuchamy siebie nawzajem, tradycji wiary i zna- ków czasu, aby rozeznać, co Bóg mówi do nas wszystkich.
9. Proces synodalny jest okazją do otwarcia się, do rozejrzenia się wokół siebie, do spojrzenia na rzeczy z innych punktów widzenia i do wyjścia z misją na peryferie. To wymaga myślenia długoterminowego. Oznacza to również posze- rzenie perspektyw do formatu całego Kościoła i stawianie pytań, takich jak: Jaki jest Boży plan dla Kościoła tu i teraz? Jak możemy realizować Boże marzenie o Kościele na poziomie lokalnym?
10. W trakcie spotkań może pojawić się pokusa, by widzieć tylko „problemy”. Wyzwania, trudności i znoje stojące przed światem i Koś- ciołem są liczne. Niemniej jednak skupianie się na problemach doprowadzi nas jedynie do poczucia przytłoczenia, zniechęcenia i cynizmu. Możemy nie zauważyć światła, jeśli skupimy się tylko na ciemnościach. Zamiast skupiać się tylko na tym, co nie idzie dobrze, doceńmy te miejsca, gdzie Duch Święty tworzy życie i zobaczmy, co możemy zrobić, aby Boże działanie było pełniejsze.
11. Na etapie słuchania zachęcamy do spotkań, wspólnego odpowiadania na stymulujące pytania/obrazy/scenariusze, słuchania siebie nawzajem oraz przekazy- wania indywidualnych i grupowych uwag, pomysłów, reakcji i sugestii. Jeśli jednak okoliczności (takie jak ograniczenia związane z pandemią lub odległość fizyczna) utrudniają interakcję twarzą w twarz, możliwe jest wykorzystanie moderowanych grup dyskusyj-
nych online, samodzielnie prowadzonych aktywności online, grup czatowych, rozmów telefonicznych i różnych form komunikacji społecznej, a także kwestionariuszy w formie papierowej i online. Do ożywienia refleksji i dialogu można również wykorzystać materiały modlitewne, refleksje biblijne, muzykę sakralną, dzieła sztuki, poezję itp.
Źródło: Vademecum Synodu o synodalności Całość dokumentu dostępna na www.diecezja.gda.pl
Pytanie podstawowe Zasadnicze pytanie, które kieruje tą konsultacją Ludu Bożego jest następujące:
Kościół synodalny, głosząc Ewangelię,
„podąża razem”; jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w waszym Kościele partykularnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?
W celu udzielenia odpowiedzi prosimy o:
1. zadanie sobie pytania, jakie doświadczenia z waszego Kościoła przywodzi na myśl to fundamentalne pytanie;
2. głębsze odczytanie tych doświadczeń; jakie radości wywołały? Jakie trudności i prze- szkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły intuicje?
3. zebranie owoców, by się nimi podzielić; gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła partykularnego?
Dziesięć głównych kwestii, które należy pogłębić
W celu ułatwienia wydobycia doświadczeń i wniesienia bogatszego wkładu do konsulta- cji, wskazujemy poniżej dziesięć głównych kwestii, wyrażających różne aspekty „przeży- wanej synodalności”. Tematy te należy dostosować do różnych kontekstów lokalnych i w razie potrzeby uzupełnić, wyjaśnić, upro- ścić lub pogłębić, zwracając szczególną uwagę na tych, którzy mają największe trudności w uczestniczeniu i odpowiadaniu.
I. TOWARZYSZE PODRÓŻY
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię. Kim są ci, którzy w waszym Kościele lokalnym „podą- żają razem”? Kiedy mówimy „nasz Kościół”, kto do niego należy? Kto nas prosi, abyśmy szli razem? Kim są towarzysze podróży, także poza obszarami kościelnymi? Jakie osoby lub grupy są pozostawione na marginesie, formal- nie lub faktycznie?
II. SŁUCHANIE
Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wyma- ga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń. Wobec kogo nasz Kościół partykularny jest
„dłużny słuchania”? W jaki sposób wysłuchi- wani są świeccy, zwłaszcza młodzi i kobiety?
W jaki sposób włączamy wkład osób konse- krowanych, mężczyzn i kobiet? Jaką przes- trzeń ma głos mniejszości, odrzuconych i wy- kluczonych? Czy potrafimy zidentyfikować uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie? W jaki sposób wsłuchujemy się w społeczny i kulturowy kontekst, w jakim żyjemy?
III. ZABIERANIE GŁOSU
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość. W jaki sposób krzewimy wolny i au- tentyczny styl komunikacji wewnątrz wspól- noty i jej organów, bez dwulicowości i oportu- nizmu? A w odniesieniu do społeczeństwa, do którego należymy? Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne? Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)? Kto przemawia w imieniu wspólnoty chrze- ścijańskiej i jak jest on wybierany?
IV. CELEBROWANIE
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii. W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i ukierunkowują nasze
„podążanie razem”? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? W jaki sposób krze- wimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania? Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?
V. WSPÓŁODPOWIEDZIALNI W MISJI
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie. Skoro wszyscy jesteśmy ucz- niami-misjonarzami, to w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany do bycia czynnym uczestnikiem misji? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowa-
nie społeczne i polityczne, w badania naukowe i nauczanie, krzewienie sprawie- dliwości społecznej, ochrona praw człowieka i troska o wspólny dom itp.). Jak pomaga im przeżywać to zaangażowanie w logice misyjnej? W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i kto w nich uczestniczy? W jaki sposób są włą- czane i dostosowywane różne tradycje doty- czące stylu synodalnego, stanowiące dzie- dzictwo wielu Kościołów, zwłaszcza wschod- nich, w perspektywie skutecznego świadectwa chrześcijańskiego? Jak przebiega współpraca na terytoriach, gdzie istnieją różne Kościoły sui iuris?
VI. PROWADZENIE DIALOGU W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE
Dialog jest drogą wytrwałości, która obejmuje także milczenie i cierpienie, lecz jest zdolny do zbierania doświadczeń ludzi i narodów. Jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie naszego Kościoła partykularnego? W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności? W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsie- dnimi, z oraz pomiędzy wspólnotami zakonnymi obecnymi na tym terenie, z oraz pomiędzy stowarzyszeniami i ruchami świec- kich itd.? Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania rozwijamy z wyz- nawcami innych religii i niewierzącymi? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego, ubogich itd.?
VII. Z INNYMI WYZNANIAMI CHRZEŚCIJAŃSKIMI
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce w procesie synodalnym. Jakie relacje utrzymujemy z na- szymi braćmi i siostrami innych wyznań
chrześcijańskich? Jakich obszarów one dotyczą? Jakie owoce wynieśliśmy z tego
„podążania razem”? Jakie są trudności?
VIII. WŁADZA I UCZESTNICTWO
Kościół synodalny jest Kościołem uczestni- czącym i współodpowiedzialnym. W jaki sposób są określane cele, do których należy dążyć, droga do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć? Jak sprawowana jest władza w naszym Kościele partykularnym?
Jakie są praktyki pracy zespołowej i współodpowiedzialności? Jak pro- muje się posługi świeckich i podej- mowanie odpowiedzialności przez wiernych? Jak funkcjonują organy synodalne na poziomie Kościoła partykularnego? Czy są one doświad- czeniem owocnym?
IX. ROZEZNAWANIE
I PODEJMOWANIE DECYZJI
W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsen- susu wypływającego ze wspólnego posłu- szeństwa Duchowi Świętemu. Za pomocą jakich procedur i jakich metod wspólnie rozeznajemy i podejmujemy decyzje? Jak je
można ulepszyć? Jak krzewimy udział w po- dejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie? Jak artyku- łujemy fazę konsultacyjną z tą decyzyjną, proces dochodzenia do decyzji z momentem jej podjęcia? W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość i możliwość rozliczenia?
X. FORMOWANIE SIĘ DO SYNODALNOŚCI
Duchowość podążania razem jest powołaniem do stawania się zasadą wychowawczą dla formacji osoby ludzkiej i chrześcijanina, rodzin i wspólnot. Jak formujemy osoby, zwłaszcza te, które pełnią odpowie- dzialne funkcje we wspólnocie
chrześcijańskiej, aby były bardziej zdolne do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem i dialogowania? Jaką formację oferujemy w zakresie rozeznawania i spra- wowania władzy? Jakie narzędzia pomagają nam odczytywać dynamiki kultur, w których jesteśmy zanurzeni i ich wpływ na nasz styl Kościoła?
Źródło: Dokument przygotowawczy Synodu o synodalności
Synodalne spotkania konsultacyjne mogą być organizowane przez różne grupy w parafii lub przez zebranie różnych osób z różnych parafii. Inne organizmy diecezjalne lub organizacje religijne i świeckie mogą również współpracować w organi- zowaniu spotkań konsultacyjnych. Poniżej przed- stawiamy ogólny zarys kroków, które można podjąć.
Można utworzyć zespół organizacyjny, który zaplanuje i przeprowadzi proces konsultacji i spot- kania na poziomie lokalnym, w tym rozezna, w jaki sposób dotrzeć do ludzi i jakie są najodpowied- niejsze metody wspierania dialogu i uczestnictwa w autentycznym doświadczeniu synodalnym.
Do uczestnictwa można zachęcać poprzez ogłosze- nia parafialne, media społecznościowe, listy itp. Z pomocą lokalnych społeczności, jak również instytucji kościelnych, takich jak szkoły i ośrodki
społeczne, można podjąć szczególny wysiłek w celu identyfikacji i dotarcia do tych, którzy od pewnego czasu nie utrzymują regularnych kontaktów ze wspólnotą kościelną. Należy zadbać o zaangażowa- nie tych, którzy są wykluczeni lub których głosy często nie są brane pod uwagę.
Podczas spotkania modlitwa wspólnotowa i liturgia będą odgrywać istotną rolę. Słuchanie siebie nawzajem jest ugruntowane w słuchaniu Słowa Bożego i Ducha Świętego. Głębokie formy mod- litwy mogą być wykorzystane, aby prosić Boga o prowadzenie i inspirację oraz pozwolić Mu pogłębić naszą komunię między sobą. Liturgia i wspólne rozważanie Pisma Świętego mogą być bardzo pomocnymi środkami w tym względzie.
Pozostałe wskazówki dotyczące organizacji spotkań w:
Vademecum Synodu o synodalności s. 43-44
